باسمه تعالی

واعتصموا بحبل الله جمیعا و لا تفرقوا[1]

و همگی به ریسمان خدا [= قرآن و اسلام، و هرگونه وسیله وحدت‌]،
چنگ زنید، و پراکنده نشوید.

قلْ یا أهْل الْکتاب تعالوْا إلىٰکلمةٍسواءٍبیْنناوبیْنکمْألّانعْبدإلّااللّهولانشْرکبهشیْئًاولایتّخذ
بعْضنا بعْضًا أرْبابًا منْ دون اللّه[2]

ای اهل کتاب، بیایید از آن کلمه حق که میان ما و شما یکسان است
پیروی کنیم که به جز خدای یکتا را نپرستیم، و چیزی را با او شریک قرار ندهیم، و
برخی را به جای خدا به ربوبیّت تعظیم نکنیم.

ولد الهدی فالکائنات ضیاء

و فم الزّمان تبسّمٌ و ثناء[3]

هدایت متولّد شد؛ سراسر وجود، نورباران شد؛

 لبهای
روزگار به تبسّم و ستایش گشوده شد.

ولادت رسول اکرم حضرت محمد مصطفی، فرصتی دیگر جهت
توجه به ابعاد وجودی این شخصیت بی نظیر عالم هستی است و از ان جهت که ایام ولادت ایشان به هفته وحدت نام گذاری شده است است
چند نکته در این خصوص بیان می شود.

اول: دستور صریح قران بر وحدت بین مسلمین است . ایه 103 و 64 سوره
آل عمران به صراحت بر این موضوع تاکید می کند. به این جهت بر تمامی مسلمین وحدت و
اتحاد یک دستور اولی و اساسی است و نه دستوری ثانوی و صرفا به جهت حفظ برخی از
مصالح.

دوم:مراد از وحدت این نیست که شیعه سنی
شود و یا سنی شیعه شود، بلکه غرض تقریب بین مذاهب است و تکیه کردن بر مشترکات و
قطعیاتی که بین مذاهب اسلامی است و از هرگونه جسارت و اهانت به یکدیگر پرهیز کردن .
احساسات و عواطف یکدیگر را جریحه دار نکردن تا اینها زمینه ای باشد برای یک بستر
پاک و مقدس و با صفا و صمیمیت جهت گفتگوی علمی.

اگر کسی بگوید شیعه و سنی اختلافی ندارد، دروغ گفته
است. اختلاف است ولی اختلاف شیعه و سنی مانند اختلاف اعضای یک خانواده است؛
همانگونه که اگر اعضای یک خانواده با هم اختلاف دارند و اجازه نمی دهند بیگانگان
از بیرون بیایند در امور داخلی یک خانواده دخالت کنند.

سوم: استعمار همیشه در
صدد اختلاف و تفرقه بین مذاهب اسلامی بوده است؛چرا اگر ما
مسلمانها که بیش از یک میلیارد هستیم با هم متحد و هماهنگ می‌شدیم محال بود
ابرقدرتها بتوانند به ما زور بگویند، و محال بود سه میلیون صهیونیست خاورمیانه را
به جنگ بکشند و مسلمانها را تضعیف کنند

چهارم: جهل مسلمین
عامل اصلی اختلافات و سوء استفاده دشمنان است.مذاهب اسلامى (بویژه شیعه و سنى ) اگر بدانند
که هیچ فرقه و گروهى را نمى توان جست که به اندازه این دو طایفه مشترکات داشته
باشند. چه دراصولدیناسلام(توحید و نبوت و معاد) و چه
در فروع، این قدر شاهد اختلافات نمی بودیم . صدق این مدعى سخن کسانى است که از
تفرقه واختلاف میان مسلمانان رنج برده اند و براى رفع آن به چاره اندیشى برخاسته
اند. مرحوم سیدشرف الدین حل این مشکل را چنین پیشنهاد مى کند: [المسلمون اذا
تعارفوا تالفوا] مسلمانان هر چه بیشتر به عقاید دیگر اشنا
شوند ( جلوی برخی شایعات و اتهامات مذهبی گرفته شده) و در نتیجه الفت بین ان ها
افزایش می یابد.

از خداى
تعالى مى خواهم که بى اطلاعى و جدائى و پراکندگى مسلمانان را نسبت به هم به معرفت
و شناخت واقعى و محبت و همبستگى مبدل سازد. (وانه على مایشاء قدیر)